ในสมัยก่อน ปีพ.ศ.2520 เรามีโรงพยาบาลเอกชนอยู่เพียงไม่กี่แห่ง และส่วนใหญ่อยู่ในกรุงเทพมหานครประชาชนโดยทั่วไปต้องไปรับการรักษาพยาบาลจากโรงพยาบาลรัฐบาล ซึ่งมีจำนวนคนไข้คับคั่งและขาดแคลนเตียงรับผู้ป่วยอยู่เสมอ แม้ว่าจะได้มีการขยายการบริการอยู่ตลอดเวลาก็ตาม ในระยะต่อมาอีกไม่นาน ก็มีผู้เริ่มลงทุนสร้างโรงพยาบาลเอกชนมากขึ้นหลายแห่ง ซึ่งสามารถช่วยแบ่งเบาความแออัดของโรงพยาบาลรัฐบาลไปได้ส่วนหนึ่ง แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ในส่วนนอกเขตกรุงเทพมหานคร และจังหวัดใกล้เคียงยังมีการสร้างโรงพยาบาลน้อย ประชาชนในเขตปริมณฑลยังต้องเดินทางเข้ามารับการรักษาในกรุงเทพมหานครเช่นเดิม เพราะโรงพยาบาลประจำจังหวัดมีเตียงไม่เพียงพอหรืออยู่ห่างไกล

คณะผู้ก่อตั้งโรงพยาบาลสำโรงการแพทย์ จึงมีความเห็นว่าเราควรจะเริ่มสร้างโรงพยาบาลเอกชนในเขตดังกล่าวข้างต้นนี้บ้าง เพื่อได้มีโอกาสให้บริการแก่ประชาชนในท้องถิ่นนี้ เช่นเดียวกับที่โรงพยาบาลเอกชนในกรุงเทพฯ ที่ได้มีโอกาสให้บริการแก่ประชาชนในเขตกรุงเทพฯ เราได้พิจารณาเห็นว่าสำโรงเป็นเขตต่อเนื่องระหว่างกรุงเทพฯและสมุทรปราการ กล่าวคืออยู่ชานเมืองกรุงเทพฯ และชานเมืองสมุทรปราการมีโรงงานอุตสาหกรรมหนาแน่น อีกทั้งประชากรตามหมู่บ้านและท้องที่ใกล้เคียงจำนวนมาก ประชาชนต้องเดินทางไปรับการรักษาในตัวจังหวัดสมุทรปราการหรือไม่เช่นนั้นก็ต้องเดินทางเข้ากรุงเทพฯซึ่งการจราจรติดขัดอยู่เป็นประจำ เสียทั้งเวลาและสิ้นเปลืองค่าใช้จ่ายเป็นอันมาก

จึงได้เริ่มโครงการโรงพยาบาลสำโรงการแพทย์ขึ้นตั้งแต่ปี 2522 โดยได้ออกแบบโรงพยาบาลเดิมเป็นอาคาร 6 ชั้น 1 หลัง พร้อมเครื่องมือทันสมัย และอาคารเล็ก 1 ชั้น ข้างอาคารใหญ่อีก 1 หลัง แต่แล้วปรากฏว่า นับแต่ปีนั้นเป็นต้นมา ทั่วโลกเริ่มประสบปัญหาวิกฤตน้ำมัน ภาวะเศรษฐกิจไม่เอื้ออำนวย คณะผู้ริเริ่มเห็นว่าถ้าจะเริ่มโครงการให้เข้ากับสภาวะการณ์ในตอนนั้น โดยพักการสร้างอาคาร 6 ชั้นไว้ก่อน แล้วเปลี่ยนแบบอาคารใหม่ จากหลังเล็ก 1 ชั้น เป็น 3 ชั้น เพื่อให้รับผู้ป่วยขั้นต่ำได้ 25 เตียง ส่วนอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ทันสมัย และคณะแพทย์ พยาบาลและเจ้าหน้าที่คงเป็นชุดเดิมที่ตั้งใจไว้แต่แรก